گفتگو با کریم باقری، محبوب‌ترین فوتبالیست ایران
«علی دایی»، تازه در بیست و چهار سالگی به فوتبال آمد در حالی که هم درسش را خوانده بود و هم با ممارست به بالا‌ترین جایگاه فوتبال دست یافت. کریم باقری بازیکن سابق تیم ملی و باشگاه پرسپولیس، بدون تردید یکی از بهترین و محبوب‌ترین فوتبالیست‌های معاصر ایران است. محبوبیت او، چنان است که مطمئناً همهٔ هواداران فوتبال در ایران از هر رنگی و از هر باشگاهی، به او احترام می‌گذارند. بازی خیره‌کننده‌اش، در کنار مسائل اخلاقی و فرهنگی از او بازیکنی ساخته بود، که بعید است به زودی جای خالی‌اش در فوتبال ایران پُر شود. در یکی از روزهای پایانی سال ۹۳، به همّت مدیریتِ واحد دکتر شریعتی، از کریم باقری که پسرش، «امیر باقری» هم در این مدرسه مشغول به تحصیل است، دعوت به عمل آوردیم تا بهانه‌ای باشد برای گفت‌و‌گویی خودمانی دربارهٔ فوتبال، حواشی آن، مدارس علامه طباطبایی و عید نوروز. تواضع و افتادگی کریم باقری خیلی زود سکوت مجلس را شکست و مجال گفت‌و‌شنود را از نیم ساعت به دو ساعت افزایش داد. از او دربارهٔ مسائل زیادی پرسیدیم. گاهی بحث بسیار جدی، گاهی انتقادی و گاهی هم به طنز، نیم‌چه کلکلی با خبرنگار استقلالی «جوانه اندیشه» صورت گرفت. از شوت زیبایش به استقلال گفت و اینکه به این تیم و تماشاگرانش احترام قائل است. از رابطهٔ مستقیم درس و ورزش از او پرسیدیم و او با متانت تمام سؤالات را پاسخ گفت. (منتشرشده در نشریه جوانه اندیشه. شماره 67)
مربیگری
قرار نیست همه مربیگری کنند. مثلاً بازیکنان تیم ملی آلمان که در جام جهانی ۱۹۹۰ قهرمان جهان شد، همه مربی نشدند. در ایران هم، خُب، خیلی از اون بچه‌های هم نسل من، مثل، علی دایی، علی‌رضا منصوریان، یحیی گل‌محمدی، خداداد عزیزی و... به سَمت مربیگری آمدند. من هم در یک دوره به پیشنهاد علی دایی، بعد از گرفتن مدرک مربیگری c و b روی نیمکت پرسپولیس نشستم ولی، کلاً در مدیریتِ فوتبال ما، سیاسی‌کاری زیاد می‌شود و این نکته اهالی واقعی فوتبال را از ورود به جریان مدیریت و مربیگری در فوتبال، دور نگاه می‌دارند و بد‌تر از آن، زده می‌کند. فضای فوتبال ایران، پیشکسوتان را بیشتر طرد می‌کند تا جذب.
تیم ملی
من هم خیلی دوست داشتم، تیم ملی، چه با مربی ایرانی و چه با مربی خارجی، نتیجه بگیرد. البته خودم ترجیح می‌دهم، تیم ملی با مربی ایرانی نتیجه بگیرد. اگر نگاهی به نتیجهٔ نهایی تیم ملی بیاندازیم، متوجه می‌شویم که تیم ملی با این همه هزینه، نتواسته، به لحاظ نتیجه، موفق عمل کند. اما حرفِ من این است که حالا که آقای «کی‌روش» با این همه تجربه و افتخارات جهانی در تیم حضور دارند، چرا در این ۴ سال از ایشان در رده‌های دیگر استفاده نشد؟ چرا با وجود ایشان کار زیر بنایی نکردیم؟ چرا مربیان جوانی در کنار ایشان تربیت نشدند؟ به مجموع این روند‌ها که توجه کنیم، باید عرض کنم که بنده، خیلی از شرایط تیم ملی راضی نیستم. امیدوارم در صورت ابقای آقای کی‌روش، فدراسیون بهتر و بیشتر بتواند از وجود ایشان در راستای منافعِ فوتبال ملی استفاده کند.
پرسپولیس
از سال۱۳۸۰ به این طرف که باشگاه‌ها با مدیریت سیاسی، اداره می‌شوند، غیر یک دوره در سال ۸۶ که زمان مسوولیت آقای کاشانی بود، همواره باشگاه‌های ما از جمله پرسپولیس با مشکلات زیادی مواجه بوده و هستند. همان‌طور که اشاره کردم، با این شیوهٔ مدیریت باید انتظار روزهای سخت‌تر هم داشته باشیم. تا این مشکل در فوتبال ما حل نشود، خیلی انتظار نداشته باشید. بد‌تر از همه اینکه، ثبات مدیریت وجود ندارد. در یک سال بوده که ما سه تا مدیر عامل عوض کردیم. لذا مربیان را شخصاً خیلی در نتیجه‌گیری یک تیم دخیل نمی‌دانم. به نظر من سطح همهٔ مربیان داخلی نزدیک به هم است. همه از یک دانش بهره‌مندند و در یک کلاسِ مربیگری، دوره دیده‌اند.
خداحافظی زودهنگام
من دوست داشتم به بازی ادامه بدهم ولی یک سری اتفاقات در باشگاه پرسپولیس افتاد که مجبور شدم بازی را کنار بگذارم. دوست نداشتم در جای دیگری و در تیم دیگری دورهٔ فوتبالم تمام شود، لذا مجبور به کنار رفتن شدم در حالی که به لحاظ فنی و شرایط جسمانی خیلی آماده بودم. حداقل دو سال دیگر می‌توانستم ادامه دهم ولی حیف شد!
اخلاق در ورزش
بحث اخلاق در ورزش بسیار مهم است. البته این موضوع مختص جامعه ما نیست. الان در همه جای دنیا، ابتدا مسائل اخلاقی یک بازیکن را در نظر می‌گیرند و سپس، به ابعاد فنی او توجه می‌کنند. بنابراین امروزه باشگاه‌ها خیلی دقت می‌کنند تا بازیکنی را جذب کنند که علاوه بر مسائل فنی در موارد فرهنگی و اخلاقی هم برجسته و ممتاز باشد. امروزه مربیان فوتبال همانند معلمان در مدرسه به مسائل تربیتی و اخلاقی بازیکنان خیلی نظارت دارند. باشگاه پرسپولیس، بار‌ها از من مشاوره خواسته و من همیشه گفته‌ام فقط روی نکات فنی، متمرکز نشوید، بلکه، سعی کنید بازیکنی را به پرسپولیس بیاورید که به لحاظ تربیتی و شخصیتی هم درشان نام باشگاه پرسپولیس باشد. عرضم این است که تربیت و آموزش، ارتباطِ تنگاتنگی با بحث فوتبال و پرورش جوانان و دانش‌آموزان دارد.
ارتباط فوتبال با درس
فوتبال بازی کردن به هیچ وجه مُخّلِ درس خواندن نیست. به شرطی که دانش‌آموز برنامه‌ای برای هر دوی آن‌ها داشته باشد. من همیشه برای «امیر»، پسر خودم بازیکنان تحصیل کردهٔ فوتبال کشور را مثال می‌زنم که توانسته‌اند پُلی بین دانشگاه و تحصیل و موفقیت ورزشی بزنند. «علی دایی»، تازه در بیست و چهار سالگی به فوتبال آمد در حالی که هم درسش را خوانده بود و هم با ممارست به بالا‌ترین جایگاه فوتبال دست یافت. مهم این است که خودِ دانش‌آموز بخواهد تا بتواند میان این دو یک تعادلی ایجاد کند و این کار شدنی است. خانواده‌ها می‌توانند به بهترین نحو ممکن به فرزندانشان در این رابطه کمک کنند.
سال ۹۴ - ۹۳
خُب، من امسال خیلی در فوتبال حضور نداشتم و توانستم بیشتر وقتم را با خانواده بگذرانم و همین طور به کارهای شخصی‌ام برسم. وقتی در ورزش حضور دارید تمام وقت شما مصروف به آن می‌شود. ولی امسال به علت عدم حضورم، بیشتر از سال‌های قبل به مسافرت رفتیم و به همراه خانواده از زندگی لذت بردیم. دوست دارم در سال آینده، باشگاه‌های فوتبال در کشور سر و سامانی بگیرند و از این وضع خارج شوند، به خصوص دو باشگاه محبوب پایتخت، استقلال و پرسپولیس. مردم با شادی و غم این دو باشگاه می‌خندند و گریه می‌کنند! همین‌طور، برای تیم ملی ایران و موفقیت‌اش در سال آینده، آرزو می‌کنم. در سال آینده، شاید ترغیب شدم، کار مربیگری را هم ادامه دهم.
مجتمع علامه طباطبایی
برای تمام دانش‌آموزان مجتمع علامه طباطبایی آرزوی سلامتی و تندرستی می‌کنم. با استعداد و پشتکاری که می‌دانم دانش‌آموزان این مدارس دارند، مطمئنم که آیندهٔ کشور در دستان پُر توان آن‌ها خواهد بود و امیدوارم مقدّراتشان به بهترین شکل رقم بخورد. فقط امیدوارم از امکاناتشان به بهترین شکل ممکن استفاده کنند. مثبت اندیش باشند و از حاشیه‌ها دوری کنند تا به یاری خدا موفق و سربلند شوند.
انتقاد
من چون خیلی در این امور وارد نیستم، انتقادی هم وارد نمی‌دانم. می‌دانم که دست اندرکاران مجموعهٔ علامه طباطبایی خیلی زحمت می‌کشند و همین جا از همهٔ آن‌ها تشکر می‌کنم. فقط این نکته را بگویم که‌ای کاش فضای حیاط مدارس بزرگ‌تر بود و بچه‌ها می‌توانستند از محیطِ فیزیکی بهتری بهره ببرند.
استقلال
(می‌خندند) من خیلی از دوستانم استقلالی هستند و در دوران کودکی؛ عکس‌هایی از بازیکنان بزرگ، از جمله «شاهین بیانی» را جمع می‌کردم. می‌خواهم بگویم خیلی به بچه‌های استقلال احترام می‌گذارم ولی من یک وجهه‌ای در میان هوادارن پرسپولیس دارم که به خاطر آن‌ها و به احترام آن‌ها، یکسری حریم‌ها را رعایت می‌کنم. بیشترین نعمت این است که مردم به ما احترام می‌گذارند چه استقلالی و چه پرسپولیسی. این برای من کافی است.
