گفت و گو با رئیس انجمن اولیاء و مربیان دبیرستان علامه طباطبایی - واحد کارگر شمالی
دکتر سلیمانی: فرهنگ؛ اولویت اول
دکتر ناهید سلیمانی - مادر امیرحسین معماری- رییس انجمن اولیا و مربیان واحدکارگرشمالی و نیز مؤسس مدارس دخترانه‌ای است که مدیریت آن برعهدهٔ مادر گرامی ایشان است. خانم دکتر می‌گوید: «شوق پزشکی در دوران کودکی در وی وجود داشته است.» او در سال ۱۳۶۶ در رشتهٔ پزشکی پذیرفته شده است. ولی از آنجایی که در یک خانواده فرهنگی رشد یافته، شوق این کاردر وجودش چنان شعله کشید که عملاً مطب پزشکی‌اش را تعطیل و همهٔ وقت خود را صرف امور فرهنگی و مدرسه‌داری می‌کند. ایشان در پایان صحبت‌هایشان آرزو کردند که مدارس علامه طباطبایی، مثل همیشه در آسمان ادب و دانش بدرخشند.
خانم دکتر از آنجا که شما در یکی از شاخه‌های پزشکی فعالیت دارید و نیز رئیس انجمن اولیا و مربیان واحدکارگر شمالی هم هستید، خوشحال می‌شویم بدانیم جمع میان امور پزشکی و فرهنگی چطور برای شما اتفاق افتاد؟
در واقع تمایل به پزشکی از دوران کودکی در من وجود داشت، تا اینکه در آزمون ورودی دانشگاه‌ها در سال ۱۳۶۶ در رشته پزشکی پذیرفته شدم. ولی معتقدم آن زمان رقابت در کنکور به سختی این زمان نبود. در هر صورت به لطف خدا توانستم به علاقه دوران کودکی‌ام جامهٔ عمل بپوشانم. اما در مورد علایق فرهنگی و جمع میان امور فرهنگی و پزشکی باید عرض کنم، که من بیش از هر چیز این افتخار را با خود دارم که فرزند یک خانواده فرهنگی هستم. پدر و مادر من هر دو از فرهنگیان با سابقه هستند و مادرم هنوز با ۷۴ سال سن با انگیزه و علاقهٔ تمام در مدرسهٔ دخترانه‌ای که من مؤسس آن هستم، به عنوان مدیر مشغول به کار هستند. و بدین ترتیب زمینه‌های آشنایی من با امور فرهنگی از اوان کودکی شکل گرفت. درگیری من با کار فرهنگی تا آنجا پیش رفته که من این روز‌ها عملاً مطب پزشکی‌ام را تعطیل کرده‌ام و صرفاً بر امور فرهنگی و مدرسه‌داری متمرکز شده‌ام.
چهار سال است که شما عضو انجمن اولیا و مربیان دبیرستان علامه طباطبایی واحد کارگرشمالی هستید و گویا یکسال هم هست که رئیس انجمن هستید. از روال کار و تجربهٔ این سال‌ها برای ما بگویید؟
روال کار در انجمن به این شکل است که معولاً اعضایی که هر سال رأی می‌آورند و انتخاب می‌شوند، در اولین جلسه در خصوص جزییات به صورت مکتوب، برای همهٔ اولیا اطلاع‌رسانی می‌کنند. سپس منتخبین که معمولاً چهار الی پنج نفر هستند، جلسات را شکل می‌دهند و در آن رئیس جلسه، رئیس انجمن، مجری جلسه و موارد اینچنینی را تعیین می‌کنند. این را اضافه کنم که کمیته‌های مختلفی در انجمن شکل می‌گیرد، نظیر؛ کمیته آموزشی، کمیته فرهنگی و کمیته تربیتی. این کمیته‌ها که تشکیل می‌شود اعضای مشترک هم می‌تواند داشته باشد. مثلاًً من که پزشک هستم بیشتر در کمیته‌های بهداشتی و آموزشی فعالیت می‌کنم و بقیهٔ دوستان هم بنا بر تخصصشان به همین ترتیب در کارگروه‌های مختلف عضویت دارند. از دیگر کارهایی که در همان جلسه اول در مورد آن تعیین و تکلیف می‌شود، تاریخ جلسات در طول یکسال است که تمام برنامهٔ جلسات در آن مشخص می‌شود. در همهٔ کار‌ها با روش اجماع، کار را پیش می‌بریم و اگر بنا به علتی یکی از اعضاء نتواند حضور مستمر داشته باشد، شخص دیگری را به جای او منصوب می‌کنیم. این سخت‌گیری برای آن است که کار در انجمن برای ما جدی است و همه باید بتوانند و فرصت کنند که وقت بگذارند و در آن فعال باشند.
مهم‌ترین خواسته‌ها و انتظارات اولیای دانش‌آموزان از شما حول چه محورهایی است؟
اول باید بگویم که در مدارس دولتی، اولیا اختیارات بیشتری نسبت به مدارس غیردولتی دارند. در مدارس غیردولتی نظیر علامه طباطبایی، چارچوب‌ها مشخص‌تر است و از این لحاظ، قدرت مانور بر روی مسائل مختلف، قدری محدود‌تر است. البته با تمام این احوال مسئولان محبت می‌کنند و با انجمن همراهی می‌کنند و از این «خرد جمعی» استقبال می‌کنند. خوشبختانه مدارس علامه با مدیریت صحیح، به بهترین شیوه اداره می‌شود و از این جهت خیلی مشکل خاصی در رابطه با دانش‌آموزان و خانواده‌هایشان پیش نمی‌آید. دانش‌آموزان هم از بهترین‌ها انتخاب می‌شوند، در نتیجه با مسائل عدیده و حادّ مواجه نیستیم. اگر هم مشکلی پیش بیاید، خانواد‌ها شماره تلفن اعضای انجمن را دارند و آن را با ما در میان می‌گذارند و ما هم با آقای موسوی مدیر مدرسه و همکارانشان، آن مسأله را مطرح می‌کنیم و به بهترین شکل ممکن، مسأله پیش آمده را حل‌و‌فصل می‌کنیم. اما در کل باید اضافه کنم که شاید دغدغه آموزشی، مهم‌ترین دغدغه خانواده‌ها باشد. مسائل تربیتی و فرهنگی در اولویت‌های بعدی قرار می‌گیرند. همان‌طورکه عرض کردم، بچه‌های این واحد و خانواده‌هایشان خیلی درگیر برنامه‌های آموزشی هستند و از این جهت وقتی برای حاشیه ندارند.
پسرتان، امیر حسین از نفوذ مادرش که رئیس انجمن است، استفاده می‌کند؟
(می‌خندند) نه. واقعاً نیازی به این کار ندارد. بچهٔ خیلی خوبی است. نه اینکه من مادرش باشم و بخواهم از او تعریف کنم. هم از نظر درسی و هم از نظر اخلاقی، خیلی پسر خوب و آرامی است.
در پایان آرزو دارم که مدارس علامه طباطبایی، مثل همیشه در آسمان ادب و دانش بدرخشند و بچه‌ها و عزیزان ما هم بتوانند جایگاه خودشان را در جامعه بیابند و آوازهٔ خوشبختی و سربلندیشان در همهٔ ایران و بعد جهان طنین‌افکن شود.
